Xa non sabía o que era ir ou volver, marchaba cada pouco e nunca me sentía chegar.
Eran avións pequenos e case baleiros onde montaba soa e gardaba na garganta o medo a voar, igual que agora en terra.
É real algo que se ve a través dunha xanela que non se pode abrir? Desde tan arriba o mundo colle unha dimensión diferente, todo é máis pequeno, tanto cara fóra do vidro groso como cara dentro da pel fina.
